NEOS
50 jaar later
27
centraal. Neos Ekeren wil de jeugd
confronteren met het ouder wor-
den én de senioren inlichten over de
noden van de jeugd. ‘Maar wat we
vooral willen laten zien is dat vereni-
gingen er voor alle leeftijden zijn. En
waarom niet van de ene jeugdclub
naar de andere gaan?’, lacht Frank.
In den beginne
‘Voor de opstart van TEL 18 was er in
Ekeren niets voor de jeugd. Er waren
wel jeugdbewegingen zoals de Chiro
en Scouts, maar als je daar te oud
voor was, kon in je geen andere ver-
eniging terecht’, vertelt Hans. Geluk-
kig kwam hier in 1962 verandering in.
Geïnspireerd door de opkomst van
de Antwerpse jeugdhuizen, zoals de
Spelonk en De Mok, staken Frank en
Hans de koppen bij elkaar. ‘De paro-
chie zocht naar een oplossing om de
jeugd in Ekeren te houden en kwam
met het voorstel om een jeugdclub
voor 18+’ers op te richten. Gelukkig
konden we in onze plannen op de
steun van onderpastoor Peeters re-
kenen, want het ‘Grote opperhoofd’
- alias deken Van Aelst - was niet be-
paald een fan. Eén jeugdclub voor
zowel meisjes als jongens, wat een
schande!’, lacht Frank.
Van hot naar her
De naam van de jeugdclub werd
al snel gevonden. André, één van
de medeoprichters, kwam met het
idee: Je moest 18 jaar ‘tellen’ om lid
te kunnen worden en alle potentië-
le leden werden gecontacteerd per
telefoon. Zo werd de naam TEL 18
in het leven geroepen. Maar dan
stonden ze voor de grootste uitda-
ging, het vinden van een geschikt lo-
kaal. Gelukkig konden ze hun intrek
nemen in een lokaaltje boven het
Ekershof, het vroegere gildenhuis.
‘De invloed van de parochie liet zich
spijtig genoeg niet alleen gelden
in de keuze van het lokaal’, vertelt
Hans. ‘Onze eerste activiteiten wa-
ren debatavonden, met een ‘chris-
telijk tintje’. Thema’s zoals de biecht
en roeping passeerden de revue.’ Al
was er ook een positieve noot aldus
Frank. Tijdens de debatavond over
de roeping sloeg de vonk tussen
hem en zijn echtgenote over. Aange-
zien Danielle op een nonnenschool
had gezeten, had ze het niet erg op
met deze vrome zusters. ‘Ik moest al
zeker geen schrik hebben dat ze non
ging worden!’, lacht Frank.
Maar ondanks de ontluikende ro-
mances tijdens deze debatavonden,
bleek er al snel nood te zijn aan an-
dere activiteiten. ‘Toen zijn we be-
gonnen met dansavonden’, vertelt
Hans. ‘Maar door de blijvende be-
moeienissen van de parochie én het
toenemende aantal leden, leek het
ons geen slecht idee om uit te kijken
naar een ander lokaal. Toen onder-
pastoor Peeters met het idee kwam
om de onteigende kruidenierswin-
kel tijdelijk te huren, waren we direct
verkocht! Maar dan moesten we wel
aan het geld voor de huur en de in-
richting zien te komen.’ Gelukkig lag
de oplossing voor de hand. De Ant-
werpse toneelgroep waar Hans lid
van was voerde het stuk ‘Scapin’ op
in Ekeren voor een overvolle zaal.
‘Door de winst van het toneelstuk
was het probleem van de huur al van
de baan. De inrichting van het lokaal
hebben we dan bekostigd met waar-
debonnen en de overschotten die
we van lokale ondernemers kregen’,
vertelt Frank. ‘En de beveiliging van
ons lokaal? Dat lieten we over aan
de mannen die instonden voor de
bediening van de spooroverweg. Zij
hielden het lokaal goed in het oog
in ruil voor pintjes bier. Een betere
deal hadden we ons niet kunnen
wensen!’ Lang leve de jeugdige in-
ventiviteit.
Het Chinees
Madammeke
‘In het nieuwe lokaal konden we ein-
delijk meer onze zin doen. We orga-
niseerden wandelingen, praatavon-
den én fuiven, met onze fameuze
pan-en-beenoefeningen. ’s Middags
bakten we pannenkoeken en ’s
avonds swingden we de pannen van
het dak! Spijtig genoeg waren we
nog niet volledig af van het contro-
lerende vingertje van de parochie en
de gemeente. Zo moesten we al om
één uur de deuren sluiten.’, vertelt
Hans. ‘Maar dat hield ons niet tegen
hoor!’, lacht Frank. ‘Na sluitingstijd
trokken we vaak nog naar Antwer-
pen om een stapje in de wereld te
zetten én om een loempia te eten
in het Chinees Madammeke’, vertelt
hij. ‘Ik herinner me nog goed die keer
dat we de laatste tram huiswaarts
hadden gemist. Met het gevolg dat
ik met elf personen in mijn Geitje te-
rug naar Ekeren ben gereden. Je zou
het je nu niet meer kunnen voorstel-
len!’
Kinderen van hun tijd
In mei ’68 was met de studentenop-
stand het hek volledig van de dam,
maar volgens Frank en Hans leefde
het ongenoegen bij de jeugd al veel
vroeger. ‘De oprichting van TEL 18
was eigenlijk ook een vorm van pro-
test’, vertelt Hans. ‘We wilden dat
ook jongeren de aandacht kregen
die ze verdienden. Na de oprichting
van TEL 18 gingen we nog een stap-
je verder door ons zoveel mogelijk
a an de controle van de parochie te
onttrekken.’ Maar TEL 18 bestond
voornamelijk uit brave zieltjes, met
uitzondering van Frank en Hans dan
toch. ‘Wij hebben inderdaad be-
toogd in ‘68, dat was eigenlijk nog
plezant hoor!’, lacht Frank. ‘Voor
mij was het net iets minder plezant
toen ik in Leuven moest gaan lopen
