DE STILLE KRACHT                                                                 George

Wie herinnert zich nog het boek “De Stille Kracht” van Louis Couperus, verplichte lectuur in het middelbaar? Wellicht weinigen. Nochtans heeft de titel geleid tot een algemeen begrip in het Nederlands en persoonlijk vind ik het een mooie kwalificatie om Philippe kort en bondig te omschrijven.
Stil, omdat Philippe niet het applaus, de belangstelling of het voorplan opzocht. Neen, een tafelspringer was hij niet.
Kracht, omdat hij door zijn uitzonderlijke intelligentie en onvermoeibare daadkracht zoals geen ander de boel in beweging kon zetten. Zeker bij Neos Kessel-Lo waar hij als actief bestuurslid de ploeg met raad en vooral daad bijstond. 
Als Philippe een uitstap organiseerde, kon je op beide oren slapen omdat je wist dat hij alles tot in de puntjes had voorbereid. Wijst een minutieuze voorbereiding dan niet op een zekere onzekerheid, vraag je je misschien af?
Neen, toch niet wat Philippe betreft. Juister is om hem als de ervaren piloot te omschrijven die de werking van zijn vliegtuig controleert zodat de passagiers een veilige en aangename vlucht kennen. 
Controle is hier het kernwoord. En, een echte piloot zoekt niet alleen de controle maar voelt zich ook wat ongemakkelijk bij het gênante applaus na de landing. 
Zij die het vermelde boek hebben gelezen en het verplichte boekverslag hebben gemaakt, zullen zich herinneren dat de stille kracht bij Couperus veeleer betrekking had op duistere magische krachten die de rationele westerling kwelden. In die zin denk ik dat de maanden van ziekte, waarvan niemand de oorzaak vond en 
waardoor talrijke lukrake foute hypotheses werden geformuleerd, voor Philippe erger waren dan het eigenlijke ziek zijn.
Een goede piloot weet nu eenmaal graag wat er gaande is, zelfs wanneer het fout loopt.
Wat ik heel erg bij Philippe apprecieerde was dat hij de zaken zonder omwegen zei en dat hij een groot gevoel voor humor had. Geen platvloerse dijenkletsers maar echt fijne droge humor. Die no nonsens houding en onderkoelde humor schijnen typisch te zijn voor mensen uit het Waasland. Antwerpenaren voegen daar vaak ook nog «koppigheid» als kenmerkende eigenschap aan toe. Maar daar slaan ze, volgens Philippe, de bal volledig mis! Ik zou Philippe dus veeleer als «standvastig» omschrijven. Mits goed onderbouwde argumenten kon hij zijn mening wel degelijk herzien. Alleen, het was wel zaak om die argumenten te vinden.
Tot slot wil ik - zij het met zekere schroom - nog een karaktereigenschap vermelden die misschien niet iedereen direct zag. Philippe was in wezen een romanticus. Ik merk enige verbazing, en zelfs ongeloof in de aula. Hoe ik tot die bevinding kom? 
Toen Philippe en ik ter voorbereiding van een uitstap een prospectie deden in het Waasland, gingen we ook langs bij de toeristische dienst van Beveren. Daar werden we door - het moet gezegd - in alle opzichten alleraardigste jonge vrouw verwelkomd. En het klikte onmiddellijk tussen haar en Philippe. Bij sommigen gaat 
misschien de fantasie nu op de vrije loop en die moet ik snel terechtwijzen. De klik bestond erin dat beiden in lyrische stijl de schoonheid van het land van Waas bezongen. Niet letterlijk uiteraard want zingen heb ik Philippe nooit weten doen. 
Maar het leek alsof hun geboortegrond de Tuin van Eden was. En Sint-Niklaas? Wel die stad was volgens hen ongetwijfeld verbluffender dan Shangri-La.
Daardoor kan ik besluiten dat, als de hemel bestaat, God wel verdraaid goede argumenten zal moeten hebben om Philippe te overtuigen dat de hemel mooier is dan zijn Waasland. Ik ben er niet zo zeker van dat dit gaat lukken.
Waar ik wel zeker van ben, is dat men hierboven een fijne man gaat ontmoeten die wij hier in dit tranendal zullen moeten missen.