We horen het wel vaker: Neos doet iets met een mens. Het kruipt onder je huid, als een gezonde microbe die je niet meer loslaat en waarmee je met plezier anderen aansteekt. Zo verging het ook Guido Claereboudt. In 1987 stond hij mee aan de wieg van Neos Leopoldsburg. 10 jaar later verhuisde hij naar Knokke en werd daar de sportieve spil van de Neos-club. Vandaag gooit Parkinson wat roet in het eten maar Neos-afspraken blijven hoog op de agenda staan. Neos houdt  je hoofd scherp!

Grete Cornelis

17 augustus 1987: een hoogdag voor Yvonne Heylen-Croymans uit Leopodsburg. Na heel wat telefoongesprekken en een intensieve briefwisseling – ja, zo ging dat toen – worden een 30-tal geïnteresseerden gastvrij ontvangen in het Pannehuis. Alle aanwezigen besluiten meteen lid te worden en betalen hun lidgeld aan Guido die de facto de eerste schatbewaarder van CRM (zo heette Neos toen) Leopoldsburg wordt. Het was Guido’s oud leraar Frans en Latijn die hem overhaalde zijn schouders mee onder het initiatief te zetten – Guido is op dat moment 53 en voelt zich eigenlijk nog te jong voor een seniorenclub. Als gewezen vertegenwoordiger van een bedrijf in papierwaren, weet Guido de lokale middenstand te bespelen. Hij slaagt erin sponsoring en prijzen los te weken maar zorgt er ook voor dat de club bij de lokale handelaars haar inkopen doet. Een win-win voor de club die het zonder startgeld moet doen. Inventief en creatief: zo zoekt hij geld voor de jonge club. Wanneer ze op uitstap gaan met enkel een chauffeur, is hij de gids. De gratis maaltijd die daar bijhoort, stopt hij in de clubkas. In de praktijk is Guido immers al snel doorgeschoven naar de organisatie van uitstappen en reizen. De jonge club laat er geen gras over groeien. Nog datzelfde jaar reizen ze naar het Eifelgebergte en Egypte, bezoeken ze een kerstmarkt in Keulen, genieten ze volop van “The Night of the Proms” en sluiten het jaar af met een spetterend kerstfeest.

Eigen fietspad en tennistornooi

De activiteiten van de club gaan niet onopgemerkt voorbij en de groep van 30 – ze noemen zich ’the Foundation Fathers en Mothers’ – breidt in jaar 2 uit tot een club van maar liefst 122 leden. Na 10 jaar staat de teller op 185. Vanaf 1993 zal Guido zich vooral bezighouden met de sportieve activiteiten van de club. En dat blijkt niet min. Van bij het begin, wordt er geturnd. Dat werd al gauw te statisch bevonden en de avontuurlijke geesten organiseerden met succes fiets- en wandeltochten. Een hoogtepunt was de inhuldiging van het ‘CRM-fietspad’ dat nationale erkenning kreeg. Op Interscoc-vakantie wordt er zelfs gemountainbiked en vanaf 1990 is er het jaarlijks CRM-tennistornooi. Naar goede CRM-traditie krijgen alle sportieve activiteiten een culinair staartje, van brunch tot barbecue. Dat maakt het ook voor de trouwe supporters extra gezellig. De fietstochten worden begeleid door deskundige baancommissarissen en het is via dit kanaal dat de meeste nieuwe leden hun weg naar de club vinden. De eerste keer worden ze verwelkomd met een warm applaus en tijdens de tocht komen de anderen leden spontaan een praatje maken.

Tamtam

Net na het 10-jarig jubileum stopt het verhaal van Guido in Leopoldsburg. Hij verhuist naar Knokke. Gelukkig werkt de CRM-tamtam op volle kracht. En via via wordt de voorzitster van de club in Knokke getipt over het sportieve en organisatorische talent van Guido, een ‘duivel-doet-al’ is de reputatie die hem voorafgaat. Naadloos stapt hij over naar de kustclub waar hij  maar liefst 22 jaar lang de fiets- en wandeltochten zal begeleiden. “En toch”, getuigt Guido, “ligt het succes van CRM - vandaag Neos – niet aan de veelheid van culturele, toeristische of sportieve activiteiten. Mensen ontmoeten, goed gezelschap zijn. Dàt is het meest waardevolle dat Neos-leden elkaar kunnen bieden.