Het blijft telkens een vreemde vaststelling. Als er gesproken wordt over senioren of gepensioneerden, heeft men het bijna altijd over hulpbehoevenden, IT-analfabeten, woonzorgcentra… Merkwaardig toch, zeker als je weet hoeveel senioren als actieve vrijwilliger meedraaien in verenigingen en organisaties. Of als soms overbevraagde handige hulp en ondersteuning in de (klein-)kinderopvang. Senioren wonen boeiende lezingen bij, reizen, bezoeken steden en bedrijven en doen dus aan zelfontwikkeling (levenslang leren, toch?).

In het tijdschrift van de Vlaamse Ouderenraad (Jrg. 26, nr.2) had de redactie onlangs een gesprek met 6 Vlaamse ministers over de toekomst van het ouderenbeleid. Boeiend om lezen, maar ook goed om weten wat onze beleidsvoerders van plan zijn en hoe ze kijken naar wat komen gaat. Veel goede voornemens uiteraard en hier en daar ook al duidelijke prioriteiten.

Maar wat valt op? In elk gesprek zie je hoe ook onze ministers snel verglijden naar een wereld van ondersteuning en zorg. In het nieuwe Vlaams ouderenbeleidsplan, zo lezen we, is aandacht voor de groeiende zorgvraag, voor eenzaamheid, voor dementie en valpreventie. Een collega heeft het over ouderen, die zeker kwetsbaarder zijn in het verkeer en wonen is gefocust op woonzorgcentra en assistentiewoningen. En zo kunnen we nog een tijdje verder gaan, maar de perceptie is duidelijk: senioren zijn mensen die zorg nodig hebben en dus geholpen moeten worden.

Als voorzitter van Neos Limburg heb ik veel contacten met lokale clubs en daar kom ik blijkbaar andere mensen tegen. Bij Neos zie ik mensen die actief zijn, sportief, leergierig, creatief, uitbundig. Mensen die een hart hebben voor elkaar en de minder kansrijken niet vergeten. Mensen die samenkomen om te wandelen of te fietsen, die in groep eten en drinken, verjaardagen vieren en culturele voorstellingen bijwonen. Mensen die op reis gaan, de wereld verkennen en beseffen dat zij het in ons landje nog zo slecht niet hebben.

Jean Vrijsen
Bestuurslid Neos Hasselt & voorzitter Neos Limburg