In deze lichtvoetige monoloog vertelt de actrice over de relatie met haar eigen moeder. Hun gezamenlijk pad liep niet altijd over rozen. Het was eerder een grillig parcours met vallen en opstaan. Karins moeder slikte namelijk jarenlang pillen alsof het snoepjes waren. Elk pijntje, al dan niet ingebeeld, nam buitengewone proporties aan en bestreed ze met overdreven veel medicatie. Het maakte dat Karin geklemd zat tussen twee BV-kinderen enerzijds en een ‘dramaqueen van de bovenste plank’ anderzijds. Regelmatig was het evenwicht zoek en wankelden de familiale fundamenten. Dat leverde soms hilarische toestanden op, maar vaak met een pijnlijk randje. Met deze voorstelling maakt Karin, met een lach en een snik, komaf met het verleden en blikt ze hoopvol de toekomst tegemoet. Ondersteund door een vleugje muziek en een liedje af en toe weeft ze menselijke tekortkomingen tot een warm geheel. Een getuigenis; geestig, ontroerend en herkenbaar.