Page 11 - CRM NEOS JUNI 24_03062024.pdf

schap, niet? (lacht). Ik trouwde op m’n
20e, zwanger van m’n eerste kind, en met
tussenpozen van twee jaar volgden er
nog vier. Patrick stond er op dat we een
poetshulp namen, niet evident indertijd.
Maar zo hebben we ons toch kunnen uit-
leven in hobby’s, cultuur en vrijwillig en-
gagement, naast de zorg voor onze kinde-
ren in de zogenaamde ‘apenjaren’. Ik heb
met elk van hen een goede band, en ze
zijn uitgegroeid tot prachtige volwasse-
nen die elk hun weg hebben gevonden in
het leven. Ik vat het steevast ludiek sa-
men als: een leerkracht, een opvoeder,
een docteur, een acteur en een ingenieur.
Als (groot)ouder voel ik wel dat we de ver-
bindende factor vormen. We lopen el-
kaars deur niet plat, maar als er iets is,
staat iedereen paraat. Bovenal genieten
we van de acht kleinkinderen die we on-
dertussen rijk zijn. De meeste zitten ook
allemaal in de scouts, dus het belang van
het verenigingsleven wordt doorgegeven.
Vorig jaar zijn we voor de eerste keer al-
leen met de kleinkinderen naar de Opaal-
Annemie Deckmyn: Als grootouders vormen wij de verbindende factor kust getrokken. Een pittige week met acht
tussen al onze kinderen en kleinkinderen
kinderen tussen 3 en 13 jaar, maar zo
deugddoend. Geen grotere zingeving in
door een aantal depressieve periodes. Nu ik ouder ben, besef ik ook dat het een het leven dan hen te zien ontwikkelen en
Dankzij therapie en m’n zeer ruimden- schil was, en m’n moeder zelf enorm wor- daartoe te mogen bijdragen.”
kende man, ben ik daar heelhuids door- stelde met het kleinburgerlijke en patriar-
gesparteld met m’n gezin van vijf kinde- chale beeld dat de buitenwereld ver- Op 50 voor de klas
ren. Leeftijd en ouderdom brengen écht wachtte. In haar nalatenschap vond ik Het jaar 2005 blijkt cruciaal voor Annemie.

raad. En vooral mildheid. Je hebt een een brief van mijn vader waarin hij haar “Alsof er iets in me vrijkwam” omschrijft ze

overzicht, kan gebeurtenissen beter in bedankte dat ze haar job als verpleegster het. “Toen ik jong trouwde zette ik m’n stu-
hun context plaatsen. Kwaadheid evolu- had opgegeven om voor het gezin te zor- die Germaanse stop - waar ik nog altijd
eert van verdriet tot uiteindelijk zelfs be- gen. Toen begreep ik beter waarom ze zo spijt van heb - en koos voor iets praktisch:
grip en aanvaarding. Pas nu besef ik dat boos was dat ik niet ging werken toen ik (sociale) verpleegkunde – oh ironie, in de
m’n ouders getraumatiseerd waren door kinderen kreeg. Maar ik ging het helemaal voetsporen van mijn moeder. Pas op mijn

de oorlog en de angst en dat financiële beter doen dan mijn moeder. Die illusie 50e heb ik dat in de praktijk kunnen bren-
kopzorgen hen veel stress bezorgden. koesteren we toch allemaal bij het ouder- gen, in het onderwijs. Heel blij dat ik die

NEOS - 11