Page 12 - CRM NEOS JUNI 24_03062024.pdf

sprong toch nog gewaagd heb. Ik was taan. Een echte opdracht, zoals een ge- er mooie dingen op je pad die je dan best
pompaf na een volle lesdag, maar tankte dicht schrijven bij een kunstwerk, vormt met beide handen aangrijpt.
er energie en voldoening uit. De 17-18 jari- een uitdaging.’ Een goed gedicht? Dat
ge leerlingen uit het beroepsonderwijs heb ik graag gebald. Liefst met een bood- Pensioensdromen
hielden me jong. Al waren ze niet op hun schap, die op vele manieren kan geïnter- “Nu de 70 nadert, doemt het spookbeeld
mondje gevallen: ‘Wij gaan wel later jouw preteerd worden. En zo voor velen her- van de ouderdom soms wat op. We heb-
rug moeten wassen hé, mevrouw’. “ kenbaar wordt. Ik merk dat nieuwe poë- ben geen gemakkelijke jaren achter de
zie eerder neigt naar proza, maar ik heb rug, met de kanker van Patrick. Dan ver-
Therapeutische poëzie graag nog klassieke structuur. Taal kan val je al snel in de focus op zorg, terwijl
In datzelfde jaar won ik onverwachts een me echt raken door die herkenbaarheid. hij er op stond dat het door verpleging
poëziewedstrijd. Met een sms-gedichtje Je vertrekt onmiskenbaar vanuit jezelf, aan huis werd gedaan. Zodat we man en
van 160 tekens dat ik op de rand van m’n het biedt grip op het leven. En het lezen vrouw konden blijven. In plaats van ver-
krant had gekribbeld, won ik een reis. werkt therapeutisch. Ik voel me vaak ge- zorger en patiënt. Hij stelt het goed nu,
Vanaf dan ben ik schrijflessen beginnen zien in een gedicht, erkend in wat ik voel. de kanker is weg en hij berust in de min-
volgen. De liefde voor taal heeft er altijd Het helpt relativeren en het troost. Esca- dere dagen die er af en toe zijn.
wel in gezeten, op geboortekaartjes of bij pisme ten top. Ondertussen publiceerde Atypisch voor een dichter misschien,
gelegenheid kroop ik vaak poëtisch in ik twee poëziebundels, maar besef tege- maar ik ben eerder een doener dan een
mijn pen. Mijn moeder hield gelukkig van lijk dat het ‘maar gedichten’ zijn. Het is denker. Actief blijven is de heilige graal,
hé. In mijn zetel kan ik zitten als ik oud
ben (lacht). Ik ga veel wandelen, fietsen
gedurfde keuzes konden we niet maken, ze hingen aan de haak en zwemmen en volg Spaanse les. En te-
bij de wanten en sjaals, haastig om ons te verlaten. gelijk steken we onze kop niet in het zand
Verbind je met
wij ontsnapten niet aan de middelmaat. en lieten we ons huis renoveren zodat we
bouwden een huis waarin we ouder werden. anderen, op gelijk ooit gelijkvloers kunnen wonen. En oja,
welke manier. Ga langs ik droom er nog van om de voettocht
bij mensen, telefoneer,
hun rode sokken lieten sporen na in de witte was. naar Santiago de Compostela te onder-
op een roze wolk, voor even, speelden zij krijger door de gang, nemen. Daarvoor moet ik dan dringend
engageer je belange-
vraten onze voorraad op, scheurden bladzijden uit boeken lid worden van Neos!
loos in vrijwilligerswerk,
die ongelezen op tafel lagen. krasten het behang met hun stiften.
praat met je buren, pro-
beer een nieuw hobby
wij, uitgeput, vonden elkaar in verschoten zetels. In je Neos-club?
van hun verhalen verzadigd dommelden we in. Annemie brengt samen met zoon en
acteur Bert Verbeke de muzikaal-po-
Uit ‘Alles gebeurt onderweg’ etische voorstelling ‘Storm na Storm’.

Een ontwapenende en ontroerende
literatuur en stuurde me vaak naar de bi- een talent dat ik toevallig heb ontdekt en combinatie van gedichten, instrumen-
bliotheek. Maar pas op mijn 50e is dat deel met de wereld, maar maak het zeker tale muziek en liederen, waarbij de
volledig tot ontplooiing gekomen. Ik zou niet groter dan het is. De titel van m’n eer- moeder-zoon relatie centraal staat.
mezelf wel als een luie schrijver bestem- ste bundel ‘Alles gebeurt onderweg’ vat Contacteer wim@garifuna.be of tel
pelen. Geen deadline, geen gedicht. Al het goed samen: we modderen hier in het 03/230 09 20 voor info en boekingen
ontstaan de mooiste poëzie wel spon- leven maar wat aan, en af en toe komen

12 - NEOS