Page 35 - CRM NEOS JUNI 24_03062024.pdf

een gelukkige jeugd gehad. Met enkele
vrienden namen we ‘s zondags de tram
naar Gent. We gingen naar de cinema,
de Ancienne Belgique of wandelden ge­
woon wat in de stad. Er was wel één re­
gel: voor het donker thuis… Nu begin­
nen ze pas uit te gaan als het donker
wordt!

Oproepingsplicht en pas-
poortvervalsing
Op de vraag hoe Daniël de oorlog be­

leefd heeft, antwoordt hij: “Onzeker.
Van mijn 19e tot mijn 23e was het oor­
log. Dat zouden eigenlijk de mooiste ja­
ren van je leven moeten zijn. Ik had
voortdurend schrik opgeroepen te wor­
den voor tewerkstelling in de oorlogs­
industrie in Duitsland. Ik ben er tot drie
keer toe aan ontsnapt. De eerste keer,
toen alle 21­jarigen zich moesten aan­
bieden, had mijn vader via via een vals
paspoort bekomen. Een tweede keer
werden alle jongelingen opgeroepen
om naar de Kalandenberg in Gent te
gaan. Behalve degene die “de steun des
ouders” waren en dus thuis niet gemist Daniël Mussche en zijn dochter: Mijn dochter is mijn engelbewaarder
konden worden omdat hun ouders ziek en komt dagelijks langs
waren bijvoorbeeld. Weer had mijn va­
der een idee: zijn doodzieke broer, mijn Na de kerkdienst stonden heel wat Expo 58 en reizen
oom Ivo, zou zich voordoen als mijn va­ mensen ons op te wachten met een “Eerst gingen we niet op reis, enkel eens
der. Wonder boven wonder: missie ge­ boeket bloemen, wat toen gebruikelijk een uitstap met de camionette. We zijn
slaagd. Een derde keer werd een café­ was. Daarna was het feest ten huize Wit­ wel naar de Expo 58 gegaan, dat was
houdster op de Kortrijkse Steenweg ­ de tevrongel, waar ze de winkel van werk­ een hele belevenis. Toen onze vrienden
Gentse louche buurt ­ ingeschakeld om kledij hadden leeggemaakt om de Julien en Diane een ‘geitje’ (een 2PK)
een vrijstelling te vragen aan een goed feestmaaltijd te laten doorgaan. Het kochten, betekende dat de start van
beschonken Duits officier, en … alweer was een eenvoudige maaltijd: een een lang, gevarieerd reisverhaal. 35 jaar
lukte het. Ik ben er mijn vader nog schelletje vlees met worteltjes, erwtjes lang gingen we samen op reis, en ieder
dankbaar voor.” en zelfs champignons. Dat weet ik nog jaar trokken een beetje verder. De eer­
goed, want mijn nonkel Harry zei altijd ste reis ging naar het Müllerthal in
Huize Wittevrongel dat champignons “vergif” waren en dat Luxemburg, dan Moschau in Duitsland
“Na de oorlog gingen we op zondagen hij ‘nooit van zijn leven’’ champignons en daarna volgden zowat alle landen
wel eens op café in de Kasteeldreef, zou eten. Tot hij na de maaltijd vernam van Europa. Frankrijk, Finland, Dene­
waar ik mijn toekomstige vrouw, Sus dat er champignons in het gerecht ver­ marken,… We kozen nooit dezelfde be­
Wittevrongel, leerde kennen. In 1947 werkt waren... en of we toen gelachen stemming. Naar Zwitserland zijn we
zijn we in het huwelijksbootje gestapt. hebben!” ooit gereden met onze eigen Kever:

NEOS - 35